Wszystko zaczęło się jesienią 1956 roku, od pomysłu i wizji kilku przyjaciół, współpracowników – szczególnie z działu maszynowo – elektrycznego, pracujących w KWK „Rozbark”, uczęszczających w tamtych czasach systematycznie na basen miejski w Bytomiu. Były to początkowo lata: 1954 i 1955. W roku 1956 jesienią zaczęto przeprowadzać pierwsze nurkowania pod okiem instruktora płetwonurkowania – Andrzeja Rusockiego. Okoliczności pojawienia się tej postaci w Bytomskich środowisku nie są do końca jasne. Wiadomo jednak, że posiadał uprawnienia instruktorskie i że wrócił do z Francji do Polski po II Wojnie Światowej.

Tak powstała sekcja przy GKS „Rozbark”. W tamtyk okresie zespół płetwonurków i pasjonatów powiększał się. W roku 1960 wynosił już około 30 osób czynnie uprawiających wspomniany sport.

Do najważniejszych osób, które tworzyły początek działalności należeli  przede wszystkim: Janusz Rudziński, Stanisław Lempart, Waldemar Dziwiński.

Jeden z założycieli – Stanisław Lempart w górniczym stroju roboczym

W 1957r. nawiązany został kontakt z Wojewódzkim Zarządem Ligi Przyjaciół Żołnierza (LPŻ – obecnie Liga Ochrony Kraju), który już w tamtym czasie posiadał uprawnienia do prowadzenia działalności płetwonurkowej. W tych latach, w naszym województwie nie prowadzono żadnych rozmów ani kontaktów z Komisją Turystyki Podwodnej przy ZG PTTK.

W latach 1961 – 1964 Stanisław Lempart, mocno zaangażowany organizacyjnie w płetwonurkowanie, uzyskuje stopień instruktora, oraz sędziego do prowadzenia zawodów płetwonurkowych w Centralnym Ośrodku „Charzykowy”. Biorąc pod uwagę nabyte kwalifikacje, zostaje głównym sędzią centralnych zawodów, oraz pełni funkcję szefa centralnego szkolenia dla potrzeb marynarki wojennej w Centralnym Ośrodku w Jastarni.

W wyniku nieporozumień dotyczących  różnicy zdań wśród członków klubu w latach 1965 – 1966, część członków odeszło i utworzyło nowy klub pod nazwą „Mors”, przy oddziale PTTK w Bytomiu. Należeli do nich między innymi: Jan Myślewicz, Stanisław Lempart, Janusz Rudziński, Adam Żrały, Roman Piekło i inni.

Kierownictwo Klubu „Mors” współpracuje z KTP/ZG PTTK, jest organizatorem dwóch ogólnopolskich zlotów instruktorskich w Kocierzy k. Żywca. Prowadzi intensywne szkolenia na stopnie płetwonurkowe. Równocześnie wysyła na szkolenia centralne kandydatów na instruktorów m.in. do obecnej chwili w naszym Stowarzyszeniu z tego okresu należy Bogdan Wanik, Andrzej Drzazga.

Pięciolecie Klubu „Mors”

Wspólne nurkowanie klubów NUREK-BYTOM oraz ZORBA WROCŁAW w kamieniołomie przy obozie koncentracyjnym GROSS-ROSEN

Kursy były prowadzone dla płetwonurków z południowej Polski pod nadzorem Podkomisji Szkoleniowej KDP/CMAS. Natomiast Bogdan Wanik pełnił przez cztery kadencje, funkcję członka Zarządu KDP/CMAS – ZG PTTK, prowadząc i biorąc udział w szkoleniu instruktorów na terenie całej Polski.

W 1981r. z polecenia kierownictwa KWK „Rozbark”, Stanisław Lempart prezes „Morsa”  przeprowadza udaną akcję w ratownictwie górniczym (wyprowadzenie dwóch górników z całkowicie zatopionego wyrobiska górniczego na odcinku o długości 100 metrów poniżej poziomu 660 metrów). Z tytułu powyższego Stanisław Lempart pracownik podległy kierownictwu KWK „Rozbark”, otrzymał polecenie utworzenia Klubu Nurkowania Swobodnego mającego się składać z pracowników kopalni, którzy w tamtym czasie byli czynnie zaangażowani w płetwonurkowanie w klubie „Mors” Bytom i zatrudnieni w zastępach ratownictwa górniczego kopalni „Rozbark” (50% członków było pracownikami kopalni „Rozbark”).

W poprzednich latach, Stanisław Lempart brał udział w ratownictwie górniczym, w zagrożeniach wodnych pełniąc również kierownictwo szkoleń płetwonurkowych dla potrzeb innych kopalń w Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego. W związku z brakiem koła PTTK przy KWK „Rozbark”, istniejący klub nie mógł z uwagi na ówczesne przepisy prawne być traktowany jako klub PTTK, lecz tylko afiliowany, bowiem członkowie klubu będąc pracownikami kopalni „Rozbark”, nie należeli do PTTK.

W związku z powyższym Zarząd Klubu w 1987 roku zmienił nazwę na Centrum Działalności Podwodnej i zwrócił się z prośbą o przyjęcie do federacji nurkowej KDP/CMAS na zasadach afiliowanych, jako „Pierwsze Centrum Działalności Podwodnej” w Polsce. Zarząd KDP / CMAS – PTTK pod kierownictwem Jerzego Macke, Wiesława Roguskiego i Krzysztofa Kuszewkiego zaakceptował bez zastrzeżeń prośbę złożoną przez prezesa Zarządu CDP Bytom – Stanisława Lemparta.

W latach 70-tych bytomscy płetwonurkowie prowadzili swoją działalność organizacyjno – szkoleniową na akwenach krajowych, takich jak: zatopione kamieniołomy w Rogoźnicy, rejon Gross-Rossen oraz jezioro Wigry i jezioro Trześniowskie.

Wyjazdy nad  akweny wód cieplejszych były utrudnione w PRL-u i organizowano tylko obozy szkoleniowe nad  Morzem Czarnym w Bułgarii, oraz Adriatyckim w Jugosławii.

Lepsze warunki nastały po roku 1982, w okresie powstania sytuacji  solidarnościowych w kraju. W 1985 roku zorganizowano wyprawę nurkową w rejon Oceanu Indyjskiego, turystyczną i podwodną rozpoczynając od zwiedzenia stolicy Delhi, Waranasi, Kalkuty, gdzie uczestnicy odwiedzili Ojca Żelazek, kandydata do nagrody Nobla. Następnie obrano kierunek do byłej części Indyjskiej, która była pod patronatem Portugalskim. Nurkowania odbywały się od strony wschodniej i zachodniej Indii. Po okresie 10 -dniowym udano się do Bombaju, jako końcowej miejscowości w Indiach. Po zwiedzeniu powrócono do kraju.

Uczestnicy pod katedrą w Delhi

Ganges-Indie

Uliczny warsztat artystyczny w Delhi

Stanisław Lempart – kierownik 22 – osobowej wyprawy częstuje Ojca Żelazek polskimi darami

Uczestnicy wyprawy kubańskiej Od prawej:
S. Lempart, T. Stachura, w środku: Jan Poloczek i inni

Katedra w Hawanie

W roku 1986 wspólnie z Gliwickim klubem „Asterina” zorganizowano wyprawę szkoleniowo – nurkową w rejon Oceanu Atlantyckiego – Morza Karaibskiego na Kubę. Dwa lata później zorganizowano wyprawę turystyczno – nurkową do Meksyku, szczególnie w rejon „Jukatanu”, była to wyprawa  wspólnie z jednym z poznańskich klubów, pod patronatem Uniwersytetu Poznańskiego.

Natomiast w latach 90 – tych organizowano obozy szkoleniowe nad Morze Śródziemne ze szczególnym uwzględnieniem rejsów wokół buta włoskiego, Sycylii i Malty, a następnie w latach 2000 obozy szkoleniowo – nurkowe w Chorwacji, Czarnogórze, Tunezji oraz wielokrotnie nad Morzem Czerwonym (Egipt).

1997 rok – Umowa dzierżawy jachtu

Nurkowanie wzdłuż buta włoskiego, Sycylii i Malty

W każdym przypadku wszystkie wyprawy – obozy szkoleniowe odbywały się wspólnie z innymi klubami województwa śląskiego, w tym szczególnie z klubem „Asterina” z Gliwic, „Manta” z Opola, którzy współdziałali w utworzeniu Pierwszego Centrum Działalności Podwodnej w Bytomiu, a zarazem w Polsce.

Stowarzyszenie w dawnych czasach i obecnie nadal jest organizacją pozarządową z osobowością prawną w KRS-ie. Przez cały okres swojego istnienia rozszerza swoje usługi z tytułu poprawy niekorzystnego samofinansowania się obiektu kąpieliska krytego.

Prace w kanałach Miechowickich

Inwentaryzacja zatopionego metra Warszawskiego przez zespół:
Bogdan Wanik, Jan Linczewski, Wojciech Lempart, Wacław Harchala. Całości nadzorował Stanisław Lempart.

Należy również wspomnieć, że na początku lat 90-tych prowadzono  dzierżawy letnich ośrodków wodniackich np. w Łagiewnikach przez 8 lat, nad Zalewem w kamieniołomie Zakrzówek i nad Zalewem kamieniołomu w Trzebini. Kamieniołom Zakrzówek dzierżawiony był w latach 1993-94.

Obecne wyjazdy na pobliskie akweny

Stowarzyszenie w swojej działalności płetwonurkowej systematycznie, przez okres 15 lat było organizatorem Mistrzostw Śląska w płetwonurkowaniu. Średnia ilość startujących w mistrzostwach mieściła się w granicach 10 klubów z województwa śląskiego, opolskiego i wrocławskiego.

Do dnia dzisiejszego kultywowana jest tradycja w duchu tego, co zostało stworzone przez garstkę zapaleńców, pasjonatów lata temu.